სოცოალურ ქსელში, ესპანეთში მცხოვრები ემიგრანტი პოსტს აქვეყნებს. ის კორონავირუსით დაინფიცირდა და რადგან რისკჯგუფში არ იყო, თვითმკურნალობით ცდილობს ვირუსის დამარცხებას. ამბობს, რომ არც ისეთი მომაკვდინებელია covid 19-ი.  

სალამი, მე ვარ კატო. უკვე სათვალავი ამერია, მერამდენე დღეა ვარ სახლში გამოკეტილი. ესპანეთში ვცხოვრობ აგერ უკვე 11 წელია.
მოკლედ მოგიყვებით ჩემი, როგორც ექიმები მეუბნებიან covid 19-ისგან თვითმკურნალობის პროცესს.
ადრე მქონდა დასმული კითხვა იყო თუ არა ვინმე ამ ვირუსით და ლამის ქვები მესროლეს.

მინდა გითხრათ და დაგამშვიდოთ, რომ ეს არ არის სირცხვილი. იმიტომ, რომ არც ფერი აქვს და არც ანათებს. ასე, რომ შეიძლება ყველას შეხვდეს. ჩემს შემთხვევაში ძალიან ვფრთხილობდი და სანამ ჩემს ქალაქში დაფიქსირდებოდა covid 19-ი, მომარაგებული მქონდა სადეზინფექციო გელები და მოკლედ ყველაფერი. მეტროში ვცდილობდი რომ ახლოს არავისთან დავმდგარიყავი და ა.შ. მაგრამ ამ ვირუსის დროს, ხშირად გვგონია, რომ უცხო ადამიანი შეიძლება იყოს ჩვენი ინფიცირების წყარო, რაც მცდარია, ეს შეიძლება იყოს ჩვენივე ოჯახის წევრი, მეგობარი, თანამშრომელი და ა. შ.

რაც შეეხება სიმპტომებს იყო შემდეგნაირად

დაახლოებით 10 დღის წინ დამეწყო ყელის ტკივილი, არ მქონდა სურდო, არც ცემინება. იმავე დღეს დამეწყო მშრალი ხველება. მეგონა გაციებული ვიყავი და დიდად ყურადღება არ მიმიქცევია.
მე-3 და მე-4 დღე ალბათ იყო ყველაზე რთული. სუნთქვის პრობლემები შემექმნა და ფილტვებიდან ყოველ ჯერზე ჰაერის ჩასუნთქვა, ამოსუნთქვა იყო ტკივილთან დაკავშირებული. შეგრძნება ვეცდები აღვწერო. თითქოს მტვერი შეგაყარეს ფილტვებშიო და ჟანგბადს ვერ იღებ, ან კიდევ დამსხვრეული ბოთლის პატარა ნაწილაკები რომ გერჭობოდეს. არ ვიცი რამდენად გასაგებად ვხსნი, მოკლედ დავრეკე ჩემს პირად ექიმთან, რომელთანაც უკვე ამ დროისთვის ვიზიტის ჩანიშვნა გაუქმებული იყო და მარტო შემეძლო სატელეფონო კომუნიკაცია. ხო, კიდევ, მახლდა თავის ტკივილი და თავბრუსხვევა.

როცა სიმპტომები მოვუყევი ჩემს ექიმს მითხრა რომ covid 19-ის სიმპტომები მქონდა და რადგანაც რისკგუფში არ შევდიოდი ვერაფერს გამიკეთებდნენ, უნდა დავრჩენილიყავი სახლში. ვერც გავიდოდი, ვერც ვერავინ შემოვიდოდა ჩემთან. თავიდან მეგონა, რომ მე არა, რანაირად საიდან. შემდეგ აღმოჩნდა, რომ ჩემი მეგობარი, რომელიც მადრიდში იყო და ვისთანაც კონტაქტი მქონდა 10 დღის წინ, ისიც იგივე სიმპტომებით ცუდად იყო და covid 19-ი დაუდგინდა. ის რისკჯგუფში შედიოდა და მას ჩაუტარეს ტესტი.

მოკლედ ვაგრძელებ მოყოლას.

მე-5  და მე-6 დღეს სუნთქვა უფრო მიძნელდებოდა, ამას დაემატა სიცხეები. სიცხეები არც ისე მაღალი მქონდა 37.8 , 37.9. პარაცეტამოლით ვაგდებდი და ჩემს უჟანგბადობას ინჰალატორით ვებრძოდი, მაგრამ დიდად არ მეხმარებოდა. საუბარი მიჭირდა იმიტომ, რომ ისტერიული ხველა მემართებოდა. ამიტომ, უმეტესად ვცდილობდი მშვიდად ვყოფილიყავი და ჩუმად. 
ყველაზე რთული ალბათ მე-8 დღე აღმოჩნდა, 2-ჯერ მქონდა შეტევა და მეგონა რომ ვიგუდებოდი. (ჩემი ექიმი ყოველდღე სატელეფონო კონსულტაციას გადიოდა ჩემთან და როგორც აქამდე quedate tranquila en casa იყო პასუხი) მოკლედ გადავწყვიტე ჩემით ექიმთან წასვლა.

მანამდე დავრეკე სასწრაფოში და ვიკითხე თუ როგორ უნდა წავსულიყავი ისე, რომ სხვისთვის საფრთხე არ შემექმნა. გვიან ღამით, ჩემი ნიღბითა და ხელთათმანით, ფეხით წავედი ჰოსპიტალში. ქუჩაში არავინ იყო, ალბათ სულ 2 ადამიანი შემხვდა და ორივეჯერ გზის მეორე მხარეს გადავედი. როცა მივედი საავადმყოფოში, ალბათ ეს იყო ყველაზე რთული. 

ეკიპირებული ექიმი კითხვით მომართავს, რატომ მოხვედი?
პასუხი: ვიხრჩობი

მოკლედ შეშინებული ექიმები, შეშინებული მე, კეთროვანივით ვიგრძენი თავი და ვიყავი კიდევაც, ახლოს არ მეკარებოდნენ. მათიც მესმის, შიშველი ხელებით არიან დარჩენილები და არანაირი საშუალება არ აქვთ თავი დაიცვან. მოკლედ გამიგრძელდა. გადამიღეს რენტგენი, დამინიშნეს წამალი და წამოვედი ისევ სახლში.
დღეს მე-10 დღეა. თავს ბევრად უკეთ ვგრძნობ. ნაკლებად მახველებს.  იმედია ხვალ და ზეგ უკეთ ვიქნები. ერთადერთი ის მინდა, რომ დროზე მორჩეს და ჩემი შვილები ჩავიხუტო ისევ გულში.

მინდა გითხრათ, რომ არც ისეთი მომაკვდინებელია covid 19-ი.

უბრალოდ მინდა გთხოვოთ და გირჩიოთ, რომ თუ ვინმე გყავთ უფროსები, ბებიები, ბაბუები, მშობლები. ან ისეთი ოჯახის წევრები, ვისაც პათოლოგიები აქვთ, შეეცადეთ მაქსიმალურად იზოლაციაში ამყოფოთ. არ მიხვიდეთ, საკვები დაუტოვეთ კართან.
10 დღე. პირში მგრძნობელობა დავკარგე, რაც სულაც არ არის სასიამოვნო შეგრძნება. იმედია ესეც მალე დამიბრუნდება.
მე რამოდენიმე დღე კი ვიყავი ცუდად, მაგრამ არა ისე, რომ ადამიანმა ვერ გაუძლოს, მაგრამ ვისაც სუნთქვის პრობლემები აქვს და ასე შემდეგ მათთვის რთულად გადასატანი იქნება.
რაც მთავარია განეწყვეთ დადებითად. არ აჰყვეთ ნერვებს. ნერვიულობა აქვეითებს იმუნიტეტს და უფრო გაგიგრძელდებათ. მიიღეთ ბევრი სითხე.
მადლობა და ბოდიში ასეთი დიდი პოსტისთვის.

თავს გაუფრთხილდით და გაუფრთხილდით სხვებს.

პ.ს რაც შეეხებათ ბავშვებს. როგორც აქ ამბობენ, ბავშვები ჩუმი მატარებლები არიან და ამიტომაც გვყავს ბავშვები სახლებში გამოკეტილი. ნუ გეშინიათ, თქვენ შვილებს არაფერი დაემართებათ. უმჯობესია ბებია ბაბუებთან არ დატოვოთ და არც იმ ადამიანებთან, ვინც მაღალ რისკჯგუფშია.
ნუ გეშინიათ. თუ მე შევძელი თქვენც აუცილებლად შეძლებთ გამკლავებას